Reeds in de zestiende eeuw was er in Geraardsbergen een vereniging van muzikanten actief, die zich “Gilde van Sint-Cecilia” en later “Societeit” van Sinte Cecilia noemde. Uit de stadsrekeningen weten we dat ze stoeten en optochten zoals de “leutigen ommegang” (de huidige Processie van Plaisance) opluisterde. Met de komst van de Fransen na de Franse Revolutie in 1789, werden alle gilden en verenigingen afgeschaft of verboden. Pas tijdens het bestuur van Napoleon dook de naam “Société Sinte Cécile” weer op. Officieel bestaat de vereniging dus sinds 1810.
Dankzij een waardevol archief dat in de loop der tijden werd opgemaakt en bewaard, kunnen we veel terugvinden over het ontstaan en de evolutie van het toenmalige Sint-Cecilia. Deze unieke stukken zijn cultuurhistorisch en maatschappelijk van grote waarde: partituren, verslagboeken, vaandels, kasboeken, instrumenten, affiches, foto’s, bandopnamen, films en video’s. Dit boeiend archief getuigt niet alleen van de historiek van de fanfare, maar is ook een weerspiegeling van de sociale leefwereld van die tijden, van oorlogsomstandigheden, politieke ontwikkelingen, de ontwikkeling der jongeren, taaltoestanden, vrouwenemancipatie en noem maar op.
Over de bezetting van het instrumentarium in het toenmalige Sint-Cecilia Geraardsbergen is slechts weinig bekend. Vóór 1800 is er in de stadsrekeningen wel sprake van blazers die ‘trompten’. Deze trompetten en hoorns kregen echter pas kleppen of ventielen rond 1815. Vóór die tijd konden ze enkel natuurtonen spelen en niet chromatisch. Er was toen ook sprake van "pypers" (fluiten en hobo’s) en trommelaars.
Het instrumentarium van een harmonie- of fanfare-orkest zoals we het nu kennen, dateert uit de tweede helft van de vorige eeuw. In 1844 creëerde Adolph Sax de saxofoon die nu niet meer weg te denken in het blaasorkest. Sax ontwikkelde ook de zachte koperinstrumenten zoals bugels, baritons en tuba’s (saxhoorns). In 1845 werd Sint-Cecilia nog harmoniekorps genoemd: in programmaboekjes en op affiches die dateren uit deze periode werden immers ook fluiten en klarinetten vermeld.
De benaming “Fanfare Sint-Cecilia” dook voor het eerst op in het jubeljaar 1910, het eeuwfeest van Sint-Cecilia. In dat jaar werd de maatschappij ook “Koninklijk”. Deze titel kon toen slechts verworven worden na 100 jaar. De maatschappij ging vanaf dan verder als “Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia Geraardsbergen”. Een fanfare bestaat vooral uit koperblazers, saxofonisten en slagwerkers, in een harmonie komen daar nog klarinetten, fluiten, hobo en fagot bij.
Dat de fanfare steeds is blijven voortbestaan in het hart van de mensen en de muzikanten, wordt bewezen door het feit dat ze de twee Wereldoorlogen heeft doorstaan. Hoewel het bijzonder moeilijk was om in die perioden de activiteiten voort te zetten, heeft men toch telkens opnieuw de draad opgenomen en met man en macht alles zo snel mogelijk weer opgebouwd.
In 1985 vierde Sint-Cecilia haar 175-jarig bestaan. Naar aanleiding van deze noemenswaardige gebeurtenis werd een “Kroniek van Cecilia” geschreven door de toenmalige ondervoorzitter Marcel Godfroid, vader van Marc Godfroid die 2 jaar later dirigent zou worden.
In 1986 werd Etienne Bauwens verkozen om als voorzitter het voortouw van Sint-Cecilia in handen te nemen, in opvolging van Frans Van Negen. In de loop der jaren traden nieuwe bestuursleden aan die Etienne kende vanuit zijn vroeger voorzitterschap bij de Jonge Kamer. Etienne heeft de vereniging ook financieel gezond gemaakt. Hij benaderde firma’s om de sponsoring van de vereniging op een ander niveau te tillen. Ter gelegenheid van de viering van 175 jaar Cecilia werd een “muziekfestival” georganiseerd, met o.a. een muzikale taptoe en heel wat randactiviteiten op de markt van Geraardsbergen. Deze organisatie was zo’n succes dat Cecilia ze jaarlijks bleef organiseren tot 1991.
Op muzikaal vlak verandert er ook heel wat: met de aanstelling in 1987 van Marc Godfroid als dirigent, werd de verjongde koers voortgezet. Het beleid werd vooral gericht op de opleiding van jongeren en het actief betrekken van hen bij de werking van de vereniging. Intussen werd de bezetting van ons Geraardsbergs orkest opnieuw aangevuld met fluiten en klarinetten, waardoor ze eigenlijk meer harmonie dan fanfare werd.
Mede bepaald door de renaissance in de blaasmuziek in deze periode, was er een evolutie merkbaar in de keuze van stukken bij Sint-Cecilia. Er ontstond een enorm gevarieerd muziekprogramma dat zowel klassiek als modern omvatte (film-, jazz-, pop- en kerstmuziek, maar ook klassieke componisten stonden op het programma). Dit ging uiteraard gepaard met het ontstaan van nieuwe dynamische uitgeverijen van blaasmuziek in Nederland, België en vooral in de Verenigde Staten. Zo ook werden veel partituren gepubliceerd met filmmuziek, een genre dat in de loop der jaren heel populair is geworden en ook insloeg bij Sint-Cecilia. Met de komst van een volwaardige concertzaal in Geraardsbergen, het Arjaantheater, werd in 1992 bij wijze van experiment door Sint-Cecilia een filmconcert gegeven. Zowel publiek als muzikanten waren enorm enthousiast over dit evenement en Sint-Cecilia kreeg mede hierdoor een nieuw elan. Ook zangnummers werden deel van het repertorium. Multimedia via slideshows en projectie van filmbeelden zorgden voor een extra dimensie. Een passend decor en een speciale omkadering gaven telkens kleur aan het geheel.
Tijdens het filmconcert van 1996 werd het dirigeerstokje door Marc Godfroid doorgegeven aan diens leerling en eveneens jazz-trombonist Lode Mertens. Lode heeft de nieuwe richting met veel plezier en enthousiasme gevolgd. Met Lode werd het contact met de plaatselijke Muziekacademie steeds intenser en werd de bezetting van het orkest steeds groter. In die periode werd gestart met het uitschrijven aan muziekarrangementen op maat van het orkest door Jan Coppens en Lode Mertens.
Etienne Bauwens werd in 1999 opgevolgd door Marc Van Laere. Voor de eerste keer in de geschiedenis van de vereniging werd een muzikant verkozen als voorzitter van de vereniging. Marc is lid sedert 1965 en bestuurslid sedert 1985. De nieuwe beleidsvisie werd verder uitgewerkt onder zijn impuls, en met succes. Opmerkelijke verwezenlijkingen onder zijn voorzitterschap zijn o.a. het oprichten van de vzw, het “verprofessionaliseren” van de organisatie van de vereniging, mooie projecten zoals SMACC, enz… daarbij gesteund door een actieve bestuursploeg, dynamische dirigenten en een enthousiaste muzikantengroep.
Er waaide dus een frisse, nieuwe wind door onze vereniging. Tal van activiteiten en concerten, een grote groep enthousiaste muzikanten en een stabiel bestuur waren hier getuige van. Sinds de jaren ‘90 zijn ook vele nieuwe en jonge muzikanten Cecilia met veel enthousiasme komen vervoegen. Tevens stelden wij een opvallend groot aanwezigheidspercentage op de wekelijkse repetities vast. Dit alles had als resultaat kwaliteitsvolle concerten met een eigentijds en aangepast programma.
Met deze nieuwe trend in het achterhoofd en met het oog op het komende millennium, heeft het bestuur begin 1998 besloten om een werkgroep op te richten die een nieuwe toekomstvisie voor Sint-Cecilia moest uitwerken. Het was de bedoeling dat onze muziekvereniging zich meer zou profileren als een eigentijdse concertvereniging, die zowel door haar muzikaal peil als door haar werkstijl een breed draagvlak heeft bij muzikanten en een grote weerklank verdient bij een ruim publiek. Op basis daarvan werd een profielwijziging doorgevoerd, terwijl de band met het verleden toch enigszins behouden bleef. Dit vertaalt zich bijvoorbeeld door de jaarlijkse opluistering van de Processie van Plaisance, het vuurwerkconcert en de herdenking van de wapenstilstand op 11 november.
Door het eigentijdse repertoire en de nadruk op concerten (in plaats van uitstappen) drong zich een nieuwe naamsverandering op. Ook de orkestbezetting werd steeds uitgebreider door het gebruik van keyboards, gitaar en basgitaar.
Aan de vooravond van het nieuwe millenium werd “Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia” in 1999 Concertband Cecilia Geraardsbergen, afgekort CCG. Het vuurwerkconcert op de Markt van Geraardsbergen op vrijdag 3 september 1999 was dan ook het laatste concert van de “Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia Geraardsbergen”.
Naast de nieuwe naam moesten ook een nieuw uniform en een nieuw logo mede de profielwijziging ondersteunen. Verder werd ook voor een betere uitbouw gezorgd van PR, technische dienst en regie, die de vaak multimediale concerten een extra cachet gaven. Nieuwe samenwerkingsvormen met o.a. de plaatselijke Kunstacademie van Geraardsbergen namen concreet vorm aan en werden nadien nog versterkt. Het SMACC-project in 2002 was het grootste voorbeeld van de intense samenwerking met de academie en van de vernieuwende weg die CCG was ingeslagen.
Maar de wijziging was niet enkel uiterlijk zichtbaar: ook op gebied van muziekkeuze, ingesteldheid en kwaliteit ging CCG de moderne en meer professionele toer op. Met nieuw bloed en een grondige herprofilering ging de vereniging de uitdagingen van het nieuwe millennium tegemoet!
Ook na SMACC werden nog heel wat spectaculaire evenementen en organisaties georganiseerd die ook heel wat jeugd aantrokken. De weg die eerder werd gekozen met een gevarieerde programmatie voor jong en oud - vaak met multimedia en zang - werd verdergezet.
Onder het dirigentschap van Lode Mertens diende Concertband Cecilia Geraardsbergen zich in 2003 voor het eerst aan in Ereafdeling op de Provinciale Muziekwedstrijd die vierjaarlijks doorgaat. Deze editie was een succes voor CCG en ze kon deze plaats in Ereafdeling verzilveren.
In 2007 gaf Lode Mertens op zijn beurt het dirigeerstokje door na meer dan 10 jaar dirigentschap. Tijdens het afscheidsconcert “Thank you for the Music” nam Emmanuel Reynaerts de taak van “chef” op zich tot einde 2008.
Na Emmanuel Reynaerts vervoegde Luc De Vleeschhouwer Concertband Cecilia Geraardsbergen en hij dirigeerde zijn eerste concert begin 2009. Onder zijn dirigentschap werden heel wat mooie projecten gerealiseerd. Zo heeft CCG bv. een uniek optreden verzorgd voor de stad Geraardsbergen met “Peter en de Wolf” in januari 2009, een nieuwe maar moeilijke uitdaging die tot een prachtig resultaat heeft geleid. De volgende grote uitdaging voor deze nieuwe dirigent was het feestjaar van CCG. In 2010 bestond deze verening namelijk 200 jaar! Het 200-jarig jubileum was een project van formaat met een academische zitting, Ceciliaanse Feesten en Cecilia XL als afsluiter.
In 2012 nam Vincent Alpaerts de muzikale leiding van CCG in handen, een jonge gedreven dirigent die in 2011 zijn master in de Muziek behaalde. Onder leiding van Vincent bevestigden we ons in 2015 tijdens de Provinciale Muziektornooien in Ereafdeling.
Begin 2015 werd Maarten Gossye aangesteld als nieuwe voorzitter van de vereniging. Sinds januari 2018 is de muzikale leiding in handen van Dominic Reynders wiens eerste concert, CCG Perfect in de maat met Die Verdammte Spielerei, een schot in de roos was!